ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ.

Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης

Σηλυβρίας τον γόνον και Εώας το καύχημα, της Ορθοδοξίας τον Στύλον και Αιγίνης το έρεισμα. Νεκτάριον υμνήσωμεν πιστοί, ως νέκταρ γαρ ανέβλυσεν ημίν, εκ πηγών του σωτηρίου αρτιφανώς αρδεύον τους κραυγάζοντας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς, λαμπρώς Σε αγιάσαντι.

Ήχος ο αυτός
Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα, αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού· αναβλύζει γαρ ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα.



Ήχος Γ'
Χαίροις έχουσα πιστών χορεία το υπόδειγμα Ορθοδοξίας και της Αιγίνης η πόλις αδάμαντα. Η Εκκλησία τον φάρον τον πάμφωτον τον ανεξικακία και ταπεινοφροσύνη διαλάμψαντα. Πάτερ ʼγιε, Ιεράρχα Νεκτάριε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.


Ήχος Δ'. Ταχύ προκατάλαβε
Οσίως εβίωσας ως Ιεράρχης σοφός, δοξάσας τον Κύριον δι' εναρέτου ζωής, Νεκτάριε Όσιε, Όθεν του Παρακλήτου δοξασθείς τη δυνάμει, δαίμονας απελαύνεις και νοσούντας ιάσαι, τους πίστει προσιόντας, τοις θείοις λειψάνοις σου.





ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ


Εις τον εν Αγίοις Πατέρα ημών Νεκτάριον Μητροπολίτην Πενταπόλεως, ου το τίμιον καί ʼγιον Λείψανον σώζεται εν τη νήσω Αιγίνης.

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον παρόντα ψαλμόν.



Ψαλμόs ρμβ'. 142
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος και ηκηδίασεν επ' εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων.
Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ' εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν ες λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.
Γνώρισόν μοι Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου.
Εξελού με εκ των εχθρών μου Κύριε προς σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει o Θεός μου.
Το Πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία ένεκεν του ονόματός μου Κύριε ζήσεις με.
Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.


Είτα το "Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου" τετράκις και τα επόμενα τροπάρια.



Ήχος δ'. Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ
Του Ιεράρχου τω πανσέπτω λειψάνω, οι εν κινδύνοις συνεχόμενοι πλείστοις προσπέσωμεν κραυγάζοντες εκ βάθους ψυχής, ʼγιε Νεκτάριε, ως πιστών αντιλήπτωρ, πρόφθασον και λύτρωσαι της παρούσης ανάγκης τους προσιόντας, Πάτερ, εκ ψυχής τη ιερά προστασία της σκέπης σου.


Δόξα. Όμοιον


Ως ειληφώς παρά Θεού εξουσίαν, του θεραπεύειν τας δεινάς καχεξίας των προσιόντων, Πάτερ, τοις λειψάνοις σου, ίασαι δεόμεθα, τούς δεινώς θλιβομένους, νόσοις και παθήμασι, και πικραίς αλγηδόσι, και εν ειρήνη φύλαττε ημάς, ταις σαις πρεσβείαις Νεκτάριε Όσιε.


Και νυν. Θεοτοκίον


Ου σιωπήσωμεν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου , λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γαρ συ προίστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων, τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους. Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.


Ο Ν' ψαλμός. Είτα ψάλλεται ο κανών, ου η ακροστιχίς.


Πόνων οχληρών ημάς λύτρωσαι Πάτερ.
Ωδή α' . Ήχος πλ. δ'. Υγράν διοδεύσας


Πληγέντα τα σώμα και την ψυχήν, παθών ταις βολίσι, τη πρεσβεία των σων ευχών, Νεκτάριε Πάτερ ίασαί με, σοι γαρ προσήλθον ο τάλας δεόμενος.


Ο νους μου πεπώρωται αληθώς, και του σώματος μου εξησθένησεν η ισχύς, αλλ' ήδη συ Πάτερ την υγείαν, εν αμφοτέροις παράσχου και σώσον με.


Νοσούντων ταχύτατος ιατρός και των θλιβομένων αντιλήπτωρ και αρωγός, οφθείς, Ιεράρχα, θεία νεύσει, τα της ψυχής μου θεράπευσον τραύματα.


Θεοτοκίον
Ωραίος προήλθε καθ' ο Θεός, μορφή εν βροτεία εκ γαστρός σου παρθενικής, ο Λόγος λυτρούμενος τον κόσμον, εξ αλογίας παθών, Παναμώμητε.



Ωδή γ'. Ουρανίας αψίδος
Νεκρωθείς τη κακία οδυνηρώς έρριμμαι, της αναισθησίας τω τάφω-οίμοι!-τι γένωμαι; αλλά θαρρήσας σοι, ουκ απογνώσομαι, Πάτερ, όθεν μη παρίδης με εξαπολύμενον.


Οδυνώμενον σφόδρα των αναγκών καύσωνι, και των, αλγεινών ταις εφόδοις περιστατούμενον, συ με κυβέρνησον, προς σωτηρίας λιμένα, και των πόνων κούφισον, Πάτερ το άλγος μου.


Χειμαζόμενον σάλω, αμαρτιών, Όσιε, των σων πρεσβειών τω ιστίω, προς τον ακύμαντον όρμον με ίθυνον της αληθούς μετανοίας, ίνα μακαρίζω σε, Πάτερ Νεκτάριε.


Θεοτοκίον
Λεπρωθείς συμβουλία του δυσμενούς, ʼχραντε, έσβεσα ψυχής μου το κάλλος και παρεχάραξα, την ωραιότητα της αρχικής ευπρεπείας και νυν μετανοούντα με, αύθις ωράισον.


Διάσωσον από κινδύνων τους ικέτας σου, Ιεράρχα, ότι πάντες τη ση πρεσβεία προστρέχομεν, και ρύσαι παντοίων ημάς θλίψεων.

Επίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.


Αίτησις υπό του ιερέως, και το κάθισμα.
'Ηχος β'. Πρεσβεία θερμή
Πηγή δαψιλής θαυμάτων αναδέδεικται, η θεία σορός, Νεκτάριε του σκήνους σου, ψυχάς αποκαθαίρουσα και δαιμόνων την λώβην διώκουσα, και εμπιμπλώσα χαράς πνευματικής, τους προσιόντας, Πάτερ, εκ πίστεως.


Ωδή δ'. Εισακήκοα, Κύριε
Η σορός των λειψάνων σου, των σωμάτων παύει τα αρρωστήματα, των ψυχών λύει τα κύματα, ενεργεία, Πάτερ, θείου Πνεύματος.
Ρώσιν θείαν πρυτάνευσον τοις εν ασθενείαις ποικίλαις στένουσι, και δαιμόνων την ενόχλησιν, Πάτερ, αποδίωξον εκ των παίδων σου.
Ώσπερ ρείθρα θεόβρυτα, τα των ιαμάτων βλύσον χαρίσματα, και παθών σβέσον τους άνθρακας, και τον της ψυχής μου ξήρανον βόρβορον.


Θεοτοκίον
Νομοθέτην και Κύριον, υπέρ νόμον, Κόρη, φύσεως τέξασα, ανομίας μου την κλύδωνα, πράυνον τη αύρα νόμω του πνεύματος.


Ωδή ε' . Φώτισον ημάς
Ήρεμον ζωήν και ατάραχον, Νεκτάριε, και σκανδάλων υπερτέραν κοσμικών, τοις τιμώσι σε παράσχου Παναοίδιμε.
Μάστιγι των σων παρακλήσεων, Νεκτάριε, αποδίωξον δαιμόνων την πληθύν, την μαστίζουσαν αθλίως την καρδίαν μου.
ʼγρυπνος φρουρός, και προστάτης και υπέρμαχος, και αντιλήπτωρ, Νεκτάριε, γενού, τοις προστρέχουσι τη θήκη των λειψάνων σου.


Θεοτοκίον
Σκεύος εκλεκτόν, Θείου Πνεύματος με έργασαι, τον υπάρξαντα δοχείον πονηρόν, ως σκηνή του Θεού Λόγου Παναμώμητε.



Ωδή στ'. Την δέησιν εκχεώ
Λιμένα πνευματικόν, εποπτεύων, και απαύστως προστατεύων μη παύση, της ιεράς σου Μονής Θεοφόρε, της κεκτημένης ως μέγα θησαύρισμα, Νεκτάριε θαυματουργέ, την σορόν των αγίων λειψάνων σου.


Υπέκυψα τη φθορά ο άθλιος, ως ηψάμην του καρπού της απάτης, ένθεν Χριστόν μακρυνθείς, τας ευθύνας της αγνωσίας μου ήδη εισπράττομαι αλλά συ, Πάτερ, συμπαθώς, ως ποιμήν αληθής με ανάκτησαι.


Την άυλον, λειτουργίαν ʼγιε, αναφέρων εν υψίστοις τω Λόγω, τους εμπλακέντας διχτύοις της ύλης, και εμπεσόντας κακίας εις βάραθρα, ανύψωσον προς αρετών, τας αρίστας υψώσεις, Νεκτάριε.


Θεοτοκίον
Ρυόμενος τους ανθρώπους, ʼχραντε, ο Δεσπότης της αρχαίας κατάρας, εκ της γαστρός σου ως βρέφος προήλθεν, ο Ποιητής των αιώνων και Κύριος, και εθεούργησεν ημών, την ουσίαν, ως μόνος φιλάνθρωπος.


Διάσωσον, από κινδύνων τους ικέτας σου, Ιεράρχα, ότι πάντες τη ση πρεσβεία προστρέχομεν, και ρύσαι παντοίων ημάς θλίψεων.
ʼχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ' εσχάτων, των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις παρά του Ιερέως και το εγκώμιον του Αγίου.



'Ηχος γ'. Μέγαν εύρατο
Νέκταρ εύοσμον τα ρήματά Σου, θείον άρωμα τα φθέγματά Σου τοις πιστοίς πιστώς παρέχουσι, Νεκτάριε όθεν , και ο Κύριος ου τον δρόμον τετέλεκας και την πίστιν άμωμον εν τω βίω τετήρηκας, της αϊδίου δόξης τον στέφανον σοι δεδώρηται. Χαίροις δε Συλήβρια, συν αυτή και Πεντάπολις, μοναζουσών δε η πληθύς η εν Αιγίνη κραυγάζουσα, χαίρε το στήριγμα ημών, παμμάκαρ, Πάτερ, Νεκτάριε.


'Ηχος β'. Προστασία των χριστιανών
Πεπτωκότων επανόρθωσις γέγονας, και των κλονουμένων, Νεκτάριε στήριγμα, εν υστέροις τοις καιροίς παρά Κυρίου δοξασθείς αλλά και νυν των καθ' ημών φρυαττομένων, την ορμήν ταπεινώσας κατάβαλε, άφεσιν των πταισμάτων, λύτρωσιν των σφαλμάτων ,και φωτισμόν παρά Θεού, τοις τιμώσι σε δωρούμενος.


Και ευθύς το προκείμενον.
Οι ιερείς σου, Κύριε, ενδύσονται δικαιοσύνην...
Στίχ. Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω;
Ευαγγέλιον εκ του κατά Ιωάννην.
Είπεν ο Κύριος. Εγώ ειμί η θύρα δι' εμού, εάν τις εισέλθη, σωθήσεται και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει. Ο κλέπτης ουκ έρχεται ει μη ίνα κλέψη και θύση και απολέση εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν. Εγώ ειμί ο Ποιμήν ο καλός ο Ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων ο μισθωτός δε και ουκ ων ποιμήν, ου ουκ εισί τα πρόβατα ίδια, θεωρεί τον λύκον ερχόμενον και αφίησι τα πρόβατα, και φεύγει και ο λύκος αρπάζει αυτά, και σκορπίζει τα πρόβατα. O δε μισθωτός φεύγει ότι μισθωτός εστί, και ου μέλει αυτώ περί των προβάτων. Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός και γινώσκω τα εμά, και γινώσκομαι υπό των εμών. Καθώς γινώσκει με ο Πατήρ καγώ γινώσκω τον Πατέρα και την ψυχήν μου τίθημι υπέρ των προβάτων. Και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ εστίν εκ της αυλής ταύτης κακείνα με δει αγαγείν, και της φωνής μου ακούσουσι και γενήσεται μία ποίμνη εις ποιμήν.



Δόξα. Ταις του Ιεράρχου....
Kαι νυν. Ταις της Θεοτόκου....


Ήχος πλ. β'. Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου....


Όλως εκ νεότητος την αφθαρσίαν ποθήσας, νυκτός και ημέρας τε, νόμους τους της χάριτος εμελέτησας, ένθεν δη ήνεγκας, ως ξύλον ευώδες, τους καρπούς του Θείου Πνεύματος, δι' ων εκάστοτε τρέφεις των πιστών την διάνοιαν, και θάλπεις τα φρονήματα, των ειλικρινώς προσιόντων σοι, και διασκεδάζεις, Νεκτάριε, του ψεύδους την αχλύν, ως καθαρώτατον σκήνωμα, της Τριάδος Όσιε.
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου.



Ωδή ζ'. Oι εκ της Ιουδαίας
Ωρυόμενος κύκλω, της ψυχής μου ως λέων εχθρός o δόλιος, πειράται καθ' εκάστην, κατάβρωμα ποιήσαι, τον ικέτην σου, Όσιε, συ ουν τας μύλας αυτού σύντριψον ουρανόθεν.


Σωμάτων ευρωστίαν, και ψυχών ευεξίαν Πάτερ Νεκτάριε, και λύσιν αθυμίας, και πάσης εριθείας τοις βοώσι πρυτάνευσον, ο των πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.


Αλγηδόνων ποικίλων, πειρασμών ψυχοφθόρων και περιστάσεων, και φθόνου και κακίας, και πάσης βασκανίας ανωτέρους διάσωζε τους σε τιμώντας πιστώς, Νεκτάριε παμμάκαρ.


Θεοτοκίον
Ιλαστήριον θείον, ανεδείχθης τεκούσα τον λυτρωσάμενον, ημάς της καταδίκης, ως δόντα εκουσίως εαυτόν τω Γεννήτορι, λύτρον υπέρ των πολλών, Παρθένε Θεοτόκε.



Ωδή η'. Τον Βασιλέα
Πληγών τα έλκη, και ανιάτους οδύνας, και πάρεσιν μελών τε και των άρθρων, ίασαι, Παμμάκαρ, τη θεία χειρουργία.
Αθανασίας, περιφανή σε λειμώνα, επιστάμενοι Νεκτάριε, αιτούμεν, της οσμής ρυσθήναι θανάτου αιωνίου.
Τα των δαιμόνων σμήνη, την θείαν σου κλήσιν, Πάτερ, φρίττουσιν ως πυρ αναλίσκον όθεν εξ ανθρώπων διώκονται ταχέως.


Θεοτοκίον
Εκ σου ετέχθη ο γεννηθείς προ αιώνων, καθ' α γέγραπται, εκ του Πατρός αρρεύστως, σώζων, Θεοτόκε, τους σε υπερυψούντας.



Ωδή θ'. Κυρίως Θεοτόκον
Ρανίσιν Ιεράρχα, των θείων σου χαρίτων, την χερσωθείσαν καρδίαν μου άρδευσον, ίνα Χριστώ εκβλαστήση καρπόν εύπρόσδεκτον.
Γαλήνην και ειρήνην, και πατρικήν εξ ύψους, ως συμπαθή ευλογίαν, Νεκτάριε, τη Θεολέκτω Μονή σου παράσχου, Όσιε.
Μακρύνας την ψυχήν μου, παθών της τυραννίδος, τοις του Χριστού δικαιώμασι δούλωσον, τας του νοός μου δυνάμεις, Πάτερ Νεκτάριε.


Θεοτοκίον
Μήτρανδρε Παρθένε μετά του Νεκταρίου, τον σον Υιόν και Θεόν καθικέτευε, υπέρ των πίστει τιμώντων τα μεγαλεία σου.

Το ʼξιον εστί και τα μεγαλυνάρια
Την τιμιωτέραν και το.
Ίλεως γενού μοι τω ταπεινώ, ότι πλήν σου άλλην ου γινώσχω καταφυγήν ο εν αμαρτίαις παντοίαις πεπλησμένος, ελέησον με μόνη χριστιανών η Ελπίς.


Πάτερ Παντοκράτωρ Δημιουργέ, ʼρχων της ειρήνης και φρονήσεως χορηγέ, ικετεύομέν σε, κατάπαυσον πολέμους και δώρησαι ειρήνην, μόνε φιλάνθρωπε.


Λύσον του λαού σου τας συμφοράς, πράϋνον τα έθνη και συμμάχησον βασιλεί δώρησαι τω κόσμω ομόνοιαν, ειρήνην και ρύσαι τους σους δούλους πάσης κολάσεως.


Τον της ευσεβείας νέον πυρσόν και της Εκκλησίας τον ακοίμητον οφθαλμόν, τον εκ Σηλυβρίας αστράψαντα αρτίως Νεκτάριον τον θείον ύμνοις τιμήσωμεν.


Χαίροις ο νεόρρυτος ποταμός, ο την εκκλησίαν ταις αύλοις επιρροαίς άρδων και ευφραίνων, και την της δυσσεβείας πλήμμυραν κατακλύζων, Πάτερ Νεκτάριε.


Λάμψας εν τω ύψει των αρετών, ώσπερ θείος λύχνος απαστράπτεις διά παντός εν τη οικουμένη, Νεκτάριε παμμάκαρ, των θείων σου θαυμάτων τα σελαγίσματα.


Εκ παιδός ποθήσας την αρετήν, έφθασας εις μέτρον ηλικίας της του Χριστού και Αρχιερέων αρχέτυπον εδείχθης, χρισθείς, Πάτερ, ελαίω αγαλλιάσεως.


Εκ παιδός ποθήσας την αρετήν, έφθασας εις μέτρον ηλικίας της του Χριστού και Αρχιερέων αρχέτυπον εδείχθης, χρισθείς, Πάτερ, ελαίω αγαλλιάσεως.


Χαίροις τεθλιμμένων ο αρωγός και των δαιμονιώντων ο ταχύτατος ιατρός, χαίροις ο θεράπων ο νέος της Τριάδος, Νεκτάριε Θεόφρων, Πιστών ο Θέμελος.


Του Ευαγγελίου ταις καλλοναίς εκλελαμπρυσμένος ως ωράθης δι' αρετών, της Ορθοδοξίας τα δόγματα σφραγίζεις, και βεβαιοίς τον λόγον, Πάτερ, της πίστεως.


Χαίροις της Αιγίνης ο θησαυρός και των Ορθοδόξων αντιλήπτωρ και οδηγός, χαίροις της Ελλάδος αγλάϊσμα το νέον, Νεκτάριε, παμμάκαρ, σκέπε την νήσον σου.


Θείαις αγλαίαις προσομιλών δόξης ουρανίου, Ιεράρχα, θεαρχικώς ρύσαι την ψυχήν μου παθών των ψυχοφθόρων και φώτισον φωτί με της θείας χάριτος.


Του Αγίου Διονυσίου
Χαίροις ο Ζακύνθου γόνος λαμπρός, πρόεδρος Αιγίνης και Στροφάδων μέγας φρουρός, χαίροις εκκλησίας φωστήρ νέος τρισμάκαρ, αρχιερέων κλέος, ω Διονύσιε.


Του Αγίου Γερασίμου
Της Πελοποννήσου Θείος βλαστός, και Κεφαλληνίας ο πολύτιμος θησαυρός, και πάσης Ελλάδος αγλάϊσμα το νέον. Γεράσιμε Θεόφρον, σκέπε τους δούλους σου.


Του Αγίου Σπυρίδωνος
Χαίροις Τριμυθούντος η καλλονή, χαίροις Κερκυραίων ο σοφώτατος ιατρός, χαίροις της Τριάδος ο θείος μυστολέκτης, πατέρων μέγα κλέος, Σπυρίδων ʼγιε.


Του Αγίου Νικολάου
Ορφανών προστάτην τε και χηρών, πεινώντων τροφέα, πενομένων τε πλουτιστήν, αιχμαλώτων ρύστην, πλεόντων τε σωτήρα, κεκτήμεθα, παμμάκαρ, σοφέ Νικόλαε.


Της Ζωοδόχου Πηγής
Σπεύσον, Ζωοδόχος θεία Πηγή και των ασθενούντων η ταχεία απαλλαγή, τους κεκακωμένους και τετραυματισμένους, εκ των ποικίλων νόσων, ταχέως ίασαι.


Του Αγίου Κρίσπου
Χαίροις της Αιγίνης ο φωτιστής και του θείου Παύλου αγιώτατος μαθητής, Απόστολε Κυρίου θείε Κρίσπε, τους σε ανυμνούντας σώζε πρεσβείαις σου.



Χαίροις Εκκλησίας, θείε αστήρ, της Αιγίνης δόξα και προστάτα μοναζουσών, χαίροις ορθοδόξων φωστήρ νέος τρισμάκαρ, αρχιερέων κλέος θείε Νεκτάριε.


Τον εν Ιεράρχαις θαυματουργόν και εν τοις κινδύνοις απροσμάχητον βοηθόν, τον Όσιον Ποιμένα, προστάτην της Αιγίνης, Νεκτάριον τον Θείον, πάντες υμνήσωμεν.


Πάσαι των Αγγέλων...
Το τρισάγιον, και το απολυτίκιον του Αγίου



'Ηχος α'. Της Ερήμου Πολίτης
Σηλυβρίας τον γόνον και Εώας το καύχημα, της Ορθοδοξίας τον Στύλον και Αιγίνης το έρεισμα, Νεκτάριον υμνήσωμεν πιστοί, ως νέκταρ γαρ ανέβλυσεν ημίν, εκ πηγών του Σωτηρίου αρτιφανώς αρδεύον τους κραυγάζοντας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς λαμπρώς Σε αγιάσαντι.


Και τα συνήθη τροπάρια. Είτα αίτησις εκτενής υπό του ιερέως και απόλυσις. Μεθ' ην ψάλλομεν τα εξής :
Ήχος β'. Ότε εκ του ξύλου.
Πάντων προστατεύεις αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του Υψίστου. Όθεν σοι προσπίπτομεν ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.


Όμοιον
Πάσιν αντιλήπτωρ και φρουρός, και παραμυθία και σκέπη γενού, Νεκτάριε, τοις προσερχομένοις σοι, Πάτερ εκ πίστεως, και το θείον σου λείψανον κατασπαζομένοις, ο Θεός εδόξασεν, εν θείοις χάρισι, λύων πειρασμών καταιγίδα, και την των δαιμόνων μανίαν, φλέγων τω πυρί, της μεσιτείας σου.


Όμοιον
Χρίσμα περικείμενος σεπτόν, προς το καταπέτασμα, Πάτερ, το επουράνιον χαίρων προσεχώρησας, ως ιερώτατος, ταις αχτίσι του βίου σου, καθωραϊσμένος και λαμπρώς θεούμενος τω Θείω Πνεύματι όθεν εκ νυκτός αγνωσίας προς τον της φωτίσεως όρθρον, και ημάς οδήγησον, Νεκτάριε.


Δέσποινα πρόσδεξαι.... Την πάσαν ελπίδα μου....
Τη πρεσβεία, Κύριε, πάντων των Αγίων και της Θεοτόκου την σην ειρήνην δος ημίν και ελέησον ημάς ως μόνος οικτίρμων.

Oμολογία "γυμνού ασκητού", περί της Αγιότητος του εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως.

"Αποφεύγοντας λοιπόν να παρασταθούμε και παρακολουθήσουμε είτε γενικά, είτε με λεπτομέρειες την παραμονή του στη χερσόνησο του Άθω, την καταγεμάτη διδαχή, συγκίνηση και δέος, θα βρεθούμε κοντά σε μία επίσκεψη που έκανε μιά από κείνες τις ημέρες στα Καυσοκαλύβια, στη δροσερή Κερασιά κι από εκεί στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο των ζωγράφων Δανιηλαίων, στην ακροτοπιά, που, όπως λένε, ψέλνουν αγγελικά. Ήταν μία ταλαιπωρία, για να φθάσει ώσαμε εκεί. Αλλά υπερνικήθηκε από τον έρωτα που ένοιθε για βυζαντινές μελωδίες, για κατανυκτικούς ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο. Στα Κατουνάκια οι περίφημοι ζωγράφοι Δανιηλαίοι από αδελφό σε αδελφό φύλαγαν το θησαυρό του αρχαίου μέλους, ισοκρατούσαν και έμελπαν την υμνολογία χρωματίζοντας το λόγο σαν άγγελοι. Κάτι το ασύλληπτο, το "ραντίζον την ψυχήν θεικήν δρόσον και αγαλλίασιν". Στο Ησυχαστήριό τους, περίφημο για την Αβραμιαία φιλοξενία του, εμόναζαν και τότε κάπου δώδεκα αδελφοί, οι οποίοι ζούσαν μεταξύ τους με άκρα υπακοή, απλότητα και αγάπη. Εκτελούσαν τις ιερές ακολουθίες με τέτοια κατάνυξη, που ο επισκέπτης λησμονούσε τα πάντα, αιθεροπιανόταν, ξέφευγε από τη χοική ουσία και επιθυμούσε να μη σαλέψει ποτέ από κεί.
Κάπου δέκα λεπτά της ώρας πορεία, κάτω από το Ησυχαστήριό τους, ήταν το φρικτό Καρούλι, ένας απόκρημνος βράχος πάνω από εκατό μέτρα, όπου κάτω χαμηλά στις ακριές του βρεχόταν από το μανιασμένο κύμα της ακρογιαλιάς.
Οι Δανιηλαίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την επίσκεψή του, δεν ήξεραν ποιός είναι. Παρουσιάστηκε με καλογερικό σκούφο, με τα παλαιά ράσα που χρησιμοποιούσε στην καλλιέργεια των λουλουδιών του κήπου της Ριζαρείου, με χοντρές καλογερίστικες αρβύλες. Είπε πως ήταν ένας μοναχός από την Αθήνα. Τον υποδέχθηκαν όμως όπως πάντα με εγκαρδιότητα, με Αβραμιαία, όπως είπαμε, καλοσύνη και, αφού τον εκέρασαν νωπά σύκα, φουντούκια με αγριόμελο, ευχαριστήθηκαν που θα έμενε μερικές μέρες κοντά τους να παρακολουθήσει τις ιερές ακολουθίες.
Αλλά τα λίγα λόγια του, περίεργο, είχαν ουσία, τόξευαν ακτίνες "Θείου Φωτός!" . Όπου καθώς σε μιά στιγμή ύστερα από τις πρώτες περοποιήσεις σιγοπερπατούσαν με έναν από τους αδελφούς Δανιηλαίους, τον πέμπτο της συντροφιάς, κατευθυνόμενοι προς το φοβερό βράχο του Καρουλίου, συναπαντούν έναν άγνωστο "περίεργο" ερημίτη, μελαμψό, με καταμπαλωμένο κίτρινο ράσο, λιπόσαρκο, με δύο μεγάλα μάτια που σε καθήλωναν...
-Ευλογείτε...ψιθύρισε ο Νεκτάριος. Κι απόμεινε εκστατικός.
-Ο Κύριος, αποκρίθηκε αυτός. Και μονομιάς έκανε παρατήρηση στον αδελφό Δανιήλ.
-Πώς προπορεύεσθε, αδελφέ, από τον Πενταπόλεως, τον πρό πολλού ενταχθέντα μεταξύ των αγίων ιεραρχών; Σα να τους κόπηκε η αναπνοή. Ο Δανιήλ απόμεινε να κυττάζει χαύνος. Εκείνος εκύτταζε τα μάτια του ερημίτη και σώπαινε. Η καρδιά του γοργοκτυπούσε. Είχε λοιπόν δίπλα του μίαν άγνωστη αγωνιστική ψυχή, ευλογημένη με το ποορατικό χάρισμα; Άθελά του δάκρυσε.
-Υπερευλογημένο το όνομα του Κυρίου μας, αδελφέ, ψιθύρισαν τα χείλη του. Μην αναφέρετέ τι δια τον ταπεινόν δούλον του. Παρακαλώ...παρακαλώ, δεχθείτε...τον
ασπασμόν μου. Κι επλησίασε κι έσκυψε να φιλήσει το ροζιασμένο χέρι του ερημίτη.
Εκείνος τραβήχθηκε με φόβο. Και σκύβοντας με τη σειρά του να φιλήσει το χέρι του επισκέπτη βρέθηκαν οι δύο πρόσωπο με πρόσωπο. Αντάλλαξαν εγκάρδιο ασπασμό.
-Χθες οι δαίμονες φρύαξαν... ψιθύρισαν τα χείλη του ασκητή. Μεταβλήθησαν σε σμήνος μεγάλων κωνώπων, με έπληττον και προσπαθούσαν να με αφήσουν χάμου αναίσθητον. Πλην όμως δεν ίσχυσαν εις το σημείον του Τιμίου Σταυρού. Εις δε την φράσιν "Αναστήτω ο θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού" εξηφανίσθησαν.
-Διατί;
-Διότι θα μου εδίδετο η ευκαιρία να γνωρίσω έναν φοβερό διώκτην των. Τί νέα από τον κόσμο;
-Τι νέα...Πόλεμοι, ατασθαλίαι, ζυμώσεις και...
-Καταλαμβάνω, συμπλήρωσε ο ερημίτης. Κομπασμός, υπερηφάνεια, νοησιαρχία.
Ακολούθησε σιγή.
Στο μεταξύ ο αδελφός Δανιήλ παρατηρούσε με έκσταση τον απρόσμενο εκείνο επισκέπτη, που ήταν Επίσκοπος, και προσπαθούσε με λόγια συντριβής να επανορθώσει την παράλειψη προσφοράς του ανάλογου σεβασμού.
-Σας αντιλαμβάνομαι, Σεβασμιώτατε,έπιασε να λέει ο ασκητής. Νοσταλγείτε την μόνωσιν. Αλλ' εφόσον θεωρήσατε καθήκον να υπηρετήσετε αυτοπροσώπως τον λαόν, εφόσον
υπελογίσατε τους συνανθρώπους και τους αγαπήσατε εκ μέσης καρδίας...Θάρθει και η μόνωσις.
Τον κύτταξε πάλι στα μάτια και ξαναδάκρυσε.
-Τί φρονείτε δια τον εικοστόν αιώνα που έρχεται; σιγορώτησε.
Ο ερημίτης δεν αποκρίθηκε αμέσως. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, πήρε βαθειά αναπνοή και είπε:
-Τέλος τα βασίλεια. Πόλεμοι...ανησυχίαι, σφαγαί, καταστροφαί. Κυρίαρχος ο φόβος.
-Ο φόβος...επανάλαβαν τα χείλη του Δανιήλ.
Δεν είπαν άλλο τίποτα. Προχώρησαν και οι τρείς για το φοβερό βράχο..."

...Χαρίσματα Ιαμάτων

3πλη ΕΡΩΤΗΣΗ:-Ποιός Άγιος, ανά την 20αίωνη Ιστορία της Εκκλησίας, έχει τους περισσοτέρους προς αυτόν, τιμωμένους Ναούς και παρεκκλήσια, ανά την Οικουμενική Ορθοδοξία;
επίσης ,- Ποιός Άγιος, παρουσίασε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τα σημεία της άνω Φωτοφορίας,Θαυματουργίας θεραπευτικής, και αγίασε τόσο γρήγορα;
και - Για ποιό λόγο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ο Άγιος του οποίου το όνομα φέρει ευλαβώς, τούτο, το Ιστολόγιο
Αγίασε δε τόσο σύντομα, διότι σ υ κ ο φ α ν τ ή θ η κ ε σφοδρώς, απ' τους "εντός" και "εκτός" Εκκλησίας "κύκλους"...
... και το όνομα αυτού : Άγιος Νεκτάριος Κεφαλάς, Επίσκοπος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός
......εις πείσμα ΟΛΩΝ των δαιμόνων, ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΞΙΟΣ,εις Νιοστή δύναμη !!!

free invisible web counter

Η πρόσκληση των αμαρτωλών από τον φιλάνθρωπο Θεό

Ο Θεός διά μέσου όλων των προφητών προσκάλεσε τους αμαρτωλούς σε μ ε τ ά ν ο ι α. Με τον προφήτη Μαλαχία τους προσκαλεί λέγοντας: "Επανέλθετε, λοιπόν, εν μετανοία πρός εμέ και εγώ θά επανέλθω προστάτης πρός σάς, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ". Με τον προφήτη Ιερεμία λέει: "Άς απομακρυνθή, λοιπόν, ο καθένας σας από τόν πονηρό δρόμο και πράξατε έργα καλύτερα". Με τον προφήτη Ησαία λέει: "Εγώ είμαι ο αληθινός Θεός καί δέν υπάρχει άλλος πλήν από εμέ, δίκαιος και σωτήρας. Δέν υπάρχει άλλος εκτός από εμένα. Επιστραφήτε πρός εμένα και θα σωθήτε, όσοι κατοικείτε στά έσχατα τής γής. Ακούσατέ με σείς, οι οποίοι έχετε χάσει τόν νούν σας, σείς, ευρίσκεσθε και ζήτε μακράν από την δικαιοσύνη. Επλησίασεν ο καιρός να αποδώσω δικαιοσύνη, δέν θα βραδύνω να στείλω εγώ τήν σωτηρίαν εις τόν λαόν μου".
Ο Θεός προσκαλεί με τον προφήτη Ιωήλ λέγοντας: "Eπιστρέψατε εν μετανοία πρός εμέ μέ όλην σας τήν καρδία, με νηστείαν και μέ θρήνους καί μέ κοπετούς. Σχίσατε τάς καρδίας από τόν πόνον της μετανοίας καί τήν συναίσθησιν της ενοχής σας καί όχι τά ενδύματά σας. Επιστρέψατε πρός Κύριον τόν Θεόν σας, διότι αυτός είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλαιος, λυπούμενος διά τάς παρανομίας των ανθρώπων καί μεταβάλλων γνώμην ως πρός τάς τιμωρίας τών αμαρτωλών" Τούς αμαρτωλούς δεν τους απορρίπτει αμέσως ο Θεός, αλλά τούς δίνει χρόνο γιά μετάνοια και γιατρειά του σφάλματος της αμαρτίας καί διόρθωση, λέει ο άγ. Νείλος. Και με τον προφήτη Ζαχαρία προσκαλεί, λέγοντας: "Επιστρέψατε εν μετανοία πρός εμέ και εγώ θά επιστρέψω μέ καλοσύνη πρός σάς, λέγει ο Κύριος τών δυνάμεων". Και με τον Ιεζεκιήλ λέει: "Ορκίζομαι, λέγει ο Κύριος, ότι δέν θέλω εγώ τόν θάνατον του ασεβούς, όσον θέλω εγώ να επιστρέψη καί ν' απομακρυνθή ο ασεβής από τόν αμαρτωλόν του δρόμο καί νά ζήση ευτυχής. Πάρετε, λοιπόν, την απόφασιν και σείς οι Ισραηλίται να απομακρυνθήτε πλέον από τόν αμαρτωλόν δρόμον σας. Διατί, ώ Ισραηλίται, να αποθνήσκετε εξ αιτίας τών ανομιών σας;". Ο Πρόδρομος υπήρξε ο κύρηκας της μετανοίας. Ο ίδιος ο Σωτήρας ήλθε κηρύττοντας μετάνοια και άφεση αμαρτιών. "Ελάτε κοντά μου όλοι, όσοι μοχθείτε καί κοπιάζετε καί είσθε φορτωμένοι από τό βάρος τών αμαρτιών καί τών θλίψεων καί τών πλανών καί εγώ θά σάς αναπαύσω καί θά σάς ξεκουράσω". Ερμηνεύοντας αυτό το ρητό ο θείος Χρυσόστομος λέει: "Ελάτε, όχι ο τάδε καί ο τάδε, αλλ' όλοι όσοι κατέχεσθε από φροντίδες, λύπες και αμαρτίες. Ελάτε, όχι γιά νά σάς ζητήσω ευθύνες, αλλά γιά νά συγχωρήσω τίς αμαρτίες σας. Ελάτε όχι επειδή έχω ανάγκην από τη δόξα σας, αλλ' επειδή ενδιαφέρομαι γιά τη σωτηρία σας. Γιατί, λέει,"εγώ θά σάς αναπαύσω". Δεν είπε θα σας σώσω μόνον, αλλά κι εκείνο που είναι ανώτερο, ότι θα σας προσφέρω απόλυτον ασφάλεια. Για να δείξει μάλιστα την άκρα του Θεού φιλανθρωπία και για να κάνει πιό πρόθυμους τους αμαρτάνοντες για μετάνοια, τους αποκαλύπτει τα μυστήρια του Ουρανού, "μεγάλη χαρά, λέγει, θά είναι εις τον ουρανόν δι' ένα αμαρτωλόν, πού μετανοεί, περισσότερο κτυπητή από όσον είναι η χαρά διά τους ενενήντα εννέα δικαίους, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκην από μετάνοιαν".